van verjaardag 2009 tot 3 mei 2010
ge moest beschaamd zijn om zolang te wachten om mijn fans van mijn reilen en zeilen op de hoogte te houden!
En nochtans zijn er genoeg goede vrienden geweest die je vroegen om eens wat nieuws te publiceren.
Vandaag heb ik, den Bruno dus, je poot vast gehouden en je aan het werk gezet.
Beste vrienden,zetten jullie zich gemakkelijk om de diavoorstelling van verjaardag tot mei 2010 te bekijken.
Eerst zitten we (mama, papa, tante Evi en tante Ellen, en natuurlijk ikzelf) in de Vendéé. Spijtig van die overstromingen daar hé: moesten ze daar nu eens een ophaling voor doen!
Dan Halloween, winter in Aalst en wintervakantie in Huben,Langenfeld.
Om te eindigen voorjaar 2010 in Aalst.
Veel kijkplezier!!!
jullie Bruno(ke)
20 augustus : ik ben jarig!
Ik ga onze papa eens flink de huid vol blaffen (oei, ik blaf niet)en hem nog 1 kans geven om zijn redactiewerk beter waar te nemen; en anders krijgt em zijnen C4 zulle.
Lezen jullie hieronder wat er zoal gebeurd is en kijken jullie in de diavoorstellingen hiernaast ? er is een en ander te zien hoor. Begin maar al met de diavoorstelling 11: bezoek aan 't Kapsalhond......
Eerst wil ik ulder (Belgisch dialect voor jullie)(zie later voor deze uitleg) geruststellen; met mij is alles prima in orde hoor.
verjaardag
N'en dag of tien,veertien geleden kreeg ik al een verjaardagskaart. Ge kunt nooit raden van wie...
Jah, van madam 'prik'. Eerst wenst ze mij nen dikken proficiat en meteen herinnert ze eraan dak es moe langs kommen voor een serie prikskes. Als t'er nog zijn die op zo'n manier mij nen verjaardag willen wensen; laat maar zitten zulle!
vaccinaties en medische check up
Mijnen pa is dus mee mij d'er al naar toe gesjeest en 't was weer van datte; maar liefst twee prikken in mijn poepken want ik weeg - met slanke lijn!!!- ondertussen dus wel 8 kg zulle. De beide dierendoktoors (madam Marie van VTM TVen haren slangenman- hij is gespecialiseerd in reptielen- zeiden dat ze mij in optima forma bevinden en wensen mij volgend jaar in dezelfde conditie weer te zien. (ze mogen voor mijn part vergeten hun kaartje op te sturen zulle)Ik ben weer een dagske slappekes geweest, maar nu ist al weer over.En dat nen dag na het feest dat mijn mama voor mij georganiseerd had.
Verjaardagfeest
Kijk maar eens naar mijn verjaardagtaart. En wie d'er zoal was gekomen,kunt ge zien in de diavoorstelling 12 hiernaast. Spijtig dat de anderen niet thuis waren.
Ze waren alle twee om te lekkerder, die taartjes bedoel ik dus hé! Lientje (het buurmeisken) en haren man hadden ze gebakken (ze hebben een sjieke bakkerswinkel met hééél veel lekkere dingen in Oordegem op de grote steenweg om af te draaien naar Sint LievensHoutem en Vlierzel, zegt mijnen papa :ik zal dan eens langskomen voor de sluikreklame hé Lientje). En jawel, ik heb ook eens een klein beetje mogen proeven.
weggaan
Zoals ik in het laatste berichtje had aangekondigd, ben ik toch nog enkele keer weggegaan:
Een dagtocht in de buurt van de Scheldemeersen in Uitbergen. Daar zijn we een madam tegengekomen die 5 van mijn cavkes neefkes en nichtekes heeft. Ik ben na enig aandringen toch maar meegestapt met mijn mama hoor! 't Regende de ganse voormiddag en na de middag zijn we met Eulalieken (de moeder van Lukas, Ellen haren diksten vriend, die samen met haar in Mexico is) naar foto's gaan kijken op hunnen blog http://www.ellenverhofstadt.blogspot.com/. Eulalieken was content met de foto's en ik omdat ik uit de regen was.
Kort daarop zijn we met een plezant groepken naar de Veluwe getrokken. Ikke met mama en papa, en Prutske met Marleen (mijn meme)en Theo. Het hotel lag midden in het bos en de hondjes zijn er steeds 'van harte welkom', zoals Bongo dat zo mooi kan zeggen. Wandelen dat we daar gedaan hebben! Ik ben bijna heel de tijd zonder lies op stap geweest (voor mijn hollandse vriendjes, want die heb ik sedert kort nu ook, een lies is belgisch voor een leiband). Prutske wou altijd op kop lopen: ik heb dat gerespecteerd en zo zijn we nog dikkere vriendjes geworden. Op een van onze wandelingen zijn wij een grote, maar uitgeputte doghond tegengekomen. Hij heeft gedronken, en gedronken!Heel mijn wandelfleske was bijna leeg! En een gans pak koekjes heeft 'm binnengeslokt, en hij kon zelfs ons tempo niet meer volgen: zo uitgeput was hij. In het hotel hebben ze hem heel goed opgevangen en hebben ze de 'dierenambulance' verwittigd, want gelukkig was hij gechipt en hebben ze zo zijn baasjes kunnen terugvinden.
Hiernaast zijn er fotokes tezien van gans het weekend in een diavoorstelling 13.
Kort daarna zijn we opnieuw op wandelweekend getrokken naar Sankt Vith in de Hoge Venen. Mooie bossen en weer zonder lies op wandel geweest voor 3 dagen. Ook hiervan fotokes in diavoorstelling 14 hiernaast.
Tussendoor gingen we tweekeer naar Giulia(dat is mijn Italiaanse vriendin) haar appartement in Cadzand. Dat is in Nederland, maar niet zo heel ver van thuis hoor. Plezant is dat op het strand en in het water. Zie maar eens naar fotokes van 'Brunoke(da benne kikke)aan zee' in diavoorstelling 15 en naar 't filmken hiernaast van watergewenning'
In juli zijn Ellen en Lukas voor goed teruggekomen uit Mexico, maar 't zal hier nie goe geweest zijn,peizekik, want 4 dagen later waren ze al weer weg naar Frankrijk.
Ondertussen heeft mama een "hondenvakantie" gevonden op het
internet http://www.flexchalet.com/ en daar zijn wij voor naar Zwitserland gereden met den tutuut. 't Was weer vroeg opstaan, mijnen bench opvouwen en dan verder slapen in den auto. Leuk zacht rijden en af en toe eens de pootjes strekken en een pipieken doen. Maar op het laatste stuk vond ik da nie meer zou plezant zulle. Van in Sierre (Rhonedal) was da 20 minuten aan een stuk klimmen en draaien en keren om in Crans Montana aan te komen. We waren er tureluut van. En we vroegen aan papa om zoveel niet te draaien en te keren, maar dat ging niet zei hij? Raar, want eerst had hij thuis gezegd dat het altijd recht door was, toen mama hem vroeg langswaar hij moest rijden???Toen we daar naar toe reden zei de mama te hopen dat er nog een paar andere hondjes zouden zijn: surprise! 20 honden waren er en bijna allemaal vele groter dan ikke. Ik heb mij daar heel stoer gedragen en meestal kwamen we (de hondjes) goed met mekaar overeen. En wie niet sterk is, moet rap en slim zijn, dus als het wat te warm werd onder mijn pootjes, haastte ik mij onder de stoelen en de tafels, waar die grote loebassen niet konden komen.ook hiervan veel fotokes hiernaast in diavoorstelling 16.
Alle dagen hebben wij daar bergwandelingen gemaakt. Ik rende voor mijn mama en papa uit (niet te heel ver hoor) en keerde dan terug tot bij hen. 's Avonds was ik bek af en viel ik gelijk een blok beton in slaap terwijl het souper voor de mensen aan de gang was. Ik hoorde iedereen zeggen dat het er goed toeven was, lekker eten en rustig voor te slapen. Papa stuurde een evaluatie in met 9,5/10. En een van de komende jaren keren we er zeker nog eens terug.
Jullie lazen daarnet dat ik nu ook hollandse vriendjes heb: het gaat hier over Debbie, Frank en hun hond(je) Max. Ook zij waren in het chalet in Crans Montana. Samen met heel veel andere hollanders (wel een stuk of 40) en een beetje Vlamingen die volgens de hollanders "Belgisch" spreken, waren ze heel lief voor mij en voor de andere hondjes. En weet, alleen wie de dieren graag ziet, ziet ook de mensen graag.
Hopelijk duurt het niet zolang voor het volgende berichtje op mijn blogske komt, misschien kort nadat we terug zijn van Frankrijk; we gaan naar La Vendéé, in het zuiden van Bretagne. Weerom gaan wandelen, maar ook fietsen, want papa heeft speciaal voor mij een stevige mand aan zijn fiets laten maken.En Ellen en Evi gaan ook mee!!!!
ik zal gauw nog iets in jullie oor fluisteren: "Papa heeft beloofd om snel nadat we terug zijn een nieuw blogberichtje te sturen" sssstttt!!!! sssstttt!!!! sssstttt!!!!
eindelijk terug wat nieuws
vandaag ben ik 8 maanden geworden,
en ik had al zo dikwijls tegen mijnen papa gezegd dat het lang geleden was dat ik nog eens van mijn vriendekes gehoord had dat ik mooi op de fotookes sta.
't is dus 3 maand geleden dat er via mijn blogske nog ens iets te lezen stondover mijn evolutie. Niet dat er in die drie maand niets noemenswaardig is gebeurd hoor, in tegendeel!
Begin al maar eens met naar de meest recente foto hieronder te kijken, en vergelijk eens (als ge goesting hebt hé) met de vorige van januari. (er is ook een nieuwe diavoorstelling hiernaast in de rechter kolom!)
Goed laat ons maar bij het begin en het belangrijkste beginnen; ik ben heel gezond en dus fel gegroeid en dus ook zwaarder geworden. Om precies te zijn 6,4 kg weeg ik nu. En toch zeggen heel wat mensen dat ik magertjes ben. Maw ik ben sterk en super fit en hééééél sportief.
Vroeger is er een periode geweest dat ik mij een beetje (veel) liet trekken om te eten. Men heeft aan mijn mama verteld dat dit cavkes manieren zijn, en dus is zij gestopt met achter mij aan te lopen met een lepeltje voer.
Er is in de beestjeswinkel in Aalst (Zoomart) ne keer en madam gekomen (de honden-fluisteraarster Hilde Quisquater) die in volle winkel en met heel veel andere mensen erbij heel heel hard moest lachen met wat mijn mama deed en luidkeels zei dat ze hééél goe bezig was! Ze bedoelde natuurlijk dat mama er maar beter direct mee stopte en mij desnoods enkele dagen liet hongeren.
Hela, hela, dachtekik bijmijneigenzichzelf, waar moeit die zich mee, mijnen papa wou naar hier komen voor een sessie 'trekken aan de leiband' (wat ik ook al overdreven vond voor zo'n klein beetje af en toe mijn goestingske willen doen). Ze gaf papa wel een tip : geef uwen Bruno eens een stukske voeding van Duck. Dat is diepgevroren natuurlijke voeding die de hondjes heel graag hebben in net niet ontdooide toestand.
Als ge mijnen papa kent dan kunt ge raden dat hij meteen drie pakken (van 1 kg) kocht. Elk van die pakken is verdeeld in schijfjes van 100gr en dus eenvoudig te verdelen (proportioneren noemen ze dat in geleerde taal).
Maar allee, ik lust die Duckske wel super graag hoor en dus is mijn eetgoesting er flink op vooruit gegaan en dus ook mijn gewicht hé.
kijk maar eens naar mijn groeicurve via de onderstaande link.
http://www.myhillspuppy.com/Interactive-Growth-Chart.aspx?UserID=170023&PetID=6c8951c5-0a59-45c0-b14d-4d047bd88fc9&ReturnURL=%2fInteractive-Growth-Chart.aspx
Zoals ge ziet blijf ik mooi midden in de vork van mijn ras en soortgenootjes en bij ideaal gewicht staat er "Ribben niet zichtbaar, maar makkelijk te voelen". En da bennekik hé!
Natuurlijk is er in de eerste drie maanden van 2009 ook nog heel veel anders gebeurd.
Mijnen mama en papa gingen voor 10 dagen naar Zwitserland. Ik verhuisde met hebben en goed naar mijn meme Marleen in Impe. Bang dat ze waren dat ik ging treuren; maar helemaal niets van aan hoor! Marleen en haar zoon Jonathan hebben mij samen met hun hondje Prutsken heel goe verzorgd en ik voelde mij daar dan ook super goe thuis. Ik ravotte met Prutske, mocht van Marleentje mee naar haar familie waar ik van schootje naar schootje ging, en dus heel veel succes had.
Ik had dan ook mijn beste beentje voorgezet en omdat mijn pootje zoveel pijn deed dat ik niet langer kon spelletjes doen met Prutsken , is Marleentje met mij naar de dierenarts gegaan in Lede. Een overbelasting was het verdict: ik moest pilletjes pakken en rusten (hoe doet ge dat?). Op de koop toe had ik van al dat lopen in de tuin (met mijn bek open) een verkoudheid in mijn keel en dus nog meer pilletjes. En telefoneren dat ze gedaan hebben van in Zwitserland. Zij vertelden dat ze mij heel erg misten, terwijl ik zalig naast mijn meme lag en Prutske aan de andere kant; de zetel was haast te klein.
Ik wil met deze Marleen uitroepen als Super Meme en haar bedanken met een heel warme lik en de belofte dat ik zeker nog veel bij haar terugkom.
Ik was nog maar goed en wel weer thuis of mijnen papa nam mij op een avond weer mee naar die madam Marie; ja die van de prikskes in mijn billeken! En 't was toch wel weer van da zekers! Ik hoorde de papa zeggen dat ik mee mocht op het einde van de maand naar Oostenrijk en dus moest ik een spuitje krijgen tegen hondsdolheid(rabiës noemt dat ik geleerde taal). Enfin, ik kreeg er ook een mooie blauwe penning bij die ik moet dragen als ik in 't buitenland ben. Kijk maar eens op de foto's van Huben (Hoeben).
't Was daar plezant zeg: ik mocht eerst nen gansen dag met de mama achteraan in den auto zitten. Braaf dat ik was!
Ge zou voor minder met al die aandacht. En de papa maar rijden; hij vroeg een kepieke omdat hij zich onzen chauffeur vond, hihi.
En dan werd het nog vele plezanter: ze hadden mijnen bench om 4 uur 's morgens in Aalst opgeplooid (ik probeerde dat nog tegen te houden door er weer gaan in te zitten) en nu stelde papa dien bench toch wel op hun slaapkamer en mocht ik dus de ganse tijd bij hen op de kamer slapen. Leve nog veel vakantie!
En weet ge wat het daar deed? SNEEUWEN!!!!
Tof jong: eerst ravotten met een goed lekker winterfrakske aan en vaseline aan mijn pootjes, en als we thuis kwamen en lekker warm voetbadje (ook mijnen buik, staart en flos werden opgewarmd). Ge zoudt voor minder meegaan naar Oostenrijk hé. Ik heb gehoord dat ze met Kerstmis teruggaan samen met Evi,Ellen,Jeanien en Meme Marleen (hun mannekes gaan natuurlijk ook mee). O ja,'k zou Eulalieken nog vergeten! Joepie, laat het maar sneeuwen hé!
Ik zei dus dat ik sportief ben; da komt omdat mijnen papa bijna alle dagen samen met mij gaat wandelen; en als mijn mama thuis is gaan wij ons drie in Dendermonde op de Scheldedijk stap-pen tot aan de Rust. Dat is een tof cafeken waar dat er voor mij ook wel iets scheef te slaan valt.
En over dat trekken aan de leiband gesproken: dat was toch wel wreed overdreven hoor: ik heb mij een beteke aangepast, en de papa heeft ook goed geluisterd, want 't is gedaan met stoppen en naar de andere kant stappen omdat ik efkes sneller ergens wilde zijn. Als ik ietske te snel wil, trekt hij mij even terug en dan gaat de lies weer los; ik heb gesnapt dat die losse lies is wat hij graag heeft, dus gedraag ik mij daar een beetje naar. Als beloning mag ik in het parksen aan de lange (5m) lies, en waar er geen verkeer komt mag ik zelfs zonder lies lopen, wat ik zo plezant vind dat ik eigenlijk heel de tijd tussen de mama en de papa blijf meestappen.
In de komende weken staan er heel wat uitstapkes op het programma; zondag 26/04 is er de lentewandeling van de 25-100, het lange weekend van 1/2/3 mei gaan wij samen met Meme Marleen,Theo en Prutsken naar een Bongohotel op de Veluwe dat als reklaam heeft 'Hondjes welkom'. Dat belooft goed te zijn hé? Ik vertel daar later wel over. En van 14 tot 17 mei gaan we samen met al de mensen van de 25-100 naar de Hoge Venen voor een wandelweekend.
Om vandaag af te sluiten (ge ziet wat daar van komt als ge te lang wacht om een blogberichtje te plaatsten, zo'n lange nieuwsbrief) wil ik nog vermelden dat ik op mijn 8 maanden stilletjes aan een grote jongen aan het worden ben. Ik krijg zo van die speciale kriebels in mijn buikje en dan ga ik wel eens op mijn kussen rijden (verstaat ge?). En sedert een weekje hef ik al eens mijnen achterste poot om te plassen.
Misschien is het daardoor wel dat die momenteel een beetje verrokken is en dus pijn doet. Wij hebben dat gisteren al wandelen ondervonden: allee, ik toch en ik heb dat duidelijk gemaakt door op een bepaald moment op mijnen poep te gaan zitten en te weigeren nog verder mee te stappen en alla cavkes een tijken eens goe te janken om te laten horen dat het zeer deed. Mijn mama en papa hebben mij dan om beurt gedragen. Ik zal vandaag mij kalm houden en dan zien we wel, als ik maar ni weer naar madam 'prik' moet hé!!!
Nen dikke lik aan al mijn lezerkes en voor Mexico hasta la vista. Ook voor mijnen pepe daar hé.
24 januari 2009 : Brunoke 5 maand
Onze cavalier is echter ook een spaniël, dat is een jachthond. Jachthonden genieten de reputatie van een enorme ‘will to please’ te hebben. Ze doen voortdurend inspanningen om het de mens naar de zin te maken.
De combinatie van beide soorten honden, leidt uiteindelijk tot een gezellig, vrolijk en sportief wezentje. Een hondje dat weinig eisen stelt, maar dat je veel te bieden heeft.
Het begint eigenlijk al van voor hij geboren wordt. Als zijn mama een hondje is dat met liefde behandeld wordt, gedurende haar dracht niet onder stress staat en alle zorgen krijgt die ze nodig heeft, dan maakt hij al een goede start.
Kan hij daarna opgroeien in een omgeving die stimulerend werkt op zijn ontwikkeling, betekent dat de grondslag voor zijn karaktervorming. Gedurende de weken dat hij bij de fokker verblijft, wordt bepaald of hij angstig en nerveus zal zijn. Als hij met allerlei situaties geconfronteerd wordt en op de juiste manier begeleid in de ervaring ervan, dan is die kans klein.
Komt hij daarna bij baasjes terecht, die zich goed voorbereid hebben op zijn komst en consequent zijn in de opvoeding, dan is de kans reeël dat hij zich ontwikkelt tot een ‘echte’ cavalier.Een hondje zoals het in de boekjes beschreven staat.
nieuwsberichten
mijnen papa heeft geprobeerd mij te meten en this are the results off this :
- hoogte grond tot schouders = 28 cm (in week 11 was dat 21 cm)
- lengte smuitje tot poep = 44 cm (in week 11 was dat 39 cm)
- gewicht = 4,4 kg (zie mijn groeicurve op http://www.myhillspuppy.com/Interactive-Growth-Chart.aspx?UserID=170023&PetID=6c8951c5-0a59-45c0-b14d-4d047bd88fc9&ReturnURL=%2fInteractive-Growth-Chart.aspx
Beste wensen voor 2009
Ik hoor dus thuis bij de kleine hondjes die volwassen tussen de 5 en de 10 kg zullen wegen. Zoals jullie zien volg ik mooi in het midden het ideale gewicht. We gaan ons best doen om dat zo te houden.
Terug naar het blogsken : in de diavoorstelling in de rechter bladhelft (diavoorstelling :Bruno 4 maanden) een reeks nieuwe prentjes.
15 weken : tijd om naar 't schoolke te gaan...
mijn gewicht is nu al 3,5kg en toch behou ik mijn slanke lijntje. Mijne papa zegt dat ik toch wel stevig gespierd gebouwd ben. Ik doe dan ook alle dagen heel veel oefeningen hé! Spelletjes spelen met de mama en de papa, ravotten in de tuin, zelfstandig spelen en vechten met mijn speeltjes, en uit wandelen gaan.Da grafiekske moet hier nu toch al wel gaan klaar zijn zeker?
Hoe kon je?
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook.Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Noot van de auteur ( Jim Willis )Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
Dit verhaal heeft me gegrepen en mezelf heel bewust gemaakt dat lang niet iedereen zoveel om zijn "huisdier" geeft als wij.Gerry